หลังจากอิ่มรับประทานไวไวควิ๊ก รสต้มโคล้งไป 2 ซอง กับการนั่งหาประโยคเด็ดๆเพื่อเริ่มต้นในการเขียน Blogครั้งแรกของชีวิต ดูฟังแล้วน่าตื่นเต้น ดูเป็นภาระกิจที่ยิ่งใหญ่น่าสำคัญ... แต่ไม่หรอกครับ ผมแค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ช่วงเวลาพิเศษ หรือข้อมูลแปลกใหม่สำหรับ "คอเดียวกัน"
เมื่อคืน นั่งดูรายการสารคดีเกี่ยวกับศิลปะและจิตวิญญาณ เขาพาไปดูชีวิตและผลงานของศิลปินพื้นบ้านชาวอะบอริจิน ประเทศออสเตรเลีย เป็นผู้หญิงชื่อ Nyurapayia Nampitjinpa ในการทำงาน เธอจะนั่งกับพื่น วางเฟรมผ้าใบไว้บนพื้นและก็จะมีพู่กันและอุปกรณ์วาด อุปกรณ์แต้มสีวางอยู่ข้างๆเธอ เธอวาดรูปแบบไม่ต้องร่างแบบ เหมือนภาพนั้นอยู่ในสมองและกลั่นออกมาในชั่วขณะนั้น ภาพที่สารคดีนำเสนอคือภาพของร่างแหของรากต้นมันสำปะหลัง!!! บางครั้งเธอจะนั่งใต้ต้นไม้ ในท้องทุ่งกว้างๆ หรือกลางดินอันแห้งแล้ง และก็จะวาดรูป ภาพที่ได้มันมีความหมายให้ขบคิด น่าทึ่ง! และทำให้อมยิ้มน้อยๆหากนึกถึงการทำงานของเธอ ที่เธอนั่ง จิ้มๆๆๆๆๆ สีแต่ละสีบนผ้าใบ และ จิ้มๆๆๆๆ จนเป็นภาพขนาดใหญ่ที่มีมิติอย่างน่าอัศจรรย์ :D
Nyurapayia Nampitjinpa
ผมนึกย้อนไปเมื่อ 3 ปีที่ผ่านมา เมื่อตอนที่ผม "ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศิลปินพื้นเมือง ศิลปะพื้นบ้าน" ของอิสานเท่าที่ควรจะเป็น มีเพียงความชอบ ชอบผ้าไหมผ้าทอมือ ชอบเครื่องจักสานตะกร้า เครื่องดัก จับปลา เสื่อ สาด และอื่นๆอีกมากมาย เพราะหน้าตาของเหล่านี้ดูแปลก แต่ท้ายที่สุดก็ผ่านไป จนมาในวันนี้ สิ่งที่ดลใจให้เปลี่ยนจากความชอบ เป็นความคลั่งไคล้ ลุ่มหลง ก็มาจากกลิ่นของหม้อคราม indigo!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น